 Het begon zo. Op een dag had ik me gevestigd en voelde ik me ergens thuis. Ik had een eigen huis, nu ja, toch een huurhuis. Een eigen stukje grond dat op een tuin leek en waarop een eik groeide die zijn gehavende armen naar de hemel uitstrekte. Daarachter waren ongelijke stroken akkerland te zien, een sloot die als rivier dienstdeed, en verder, tot aan de horizon, kronkelende verkeersaders waarop van ’s ochtends tot ’s avonds auto’s heen en weer reden.
Iedere avond ging ik met een kop thee in mijn handen op het terras zitten en keek ik naar de dramatische zonsondergang aan de horizon. Toen dacht ik terug aan de Kleine Prins en kreeg ik het idee om een roos in mijn tuin te planten, want zonder deze koninklijke bloem was het toch geen echte tuin. Ik was nooit een goede tuinier geweest. Het nam dan ook wat tijd in beslag voordat ik in het tuincentrum in de buurt de juiste bloem had gevonden. Duizenden in een metalen net gevangen rozen staken zonder iets te zeggen hun armen naar me uit. Beschaamd, bijna tersluiks, raakte ik de fluwelen bloemblaadjes aan, onderzocht ik de vastheid van hun stelen en gaf ik ze aandacht, goed wetend dat ik valse verwachtingen over ze had. Dat ik slechts met één bloem naar huis zou gaan. Maar uiteindelijk nam ik een beslissing. Ik koos een middelgrote bloem. Geen bijzonder mooie, maar ook geen lelijke, geen oude maar ook geen al te jonge. „We zullen goed bij elkaar passen,” dacht ik. Thuis vond ik in de garage een erg versleten, botte schop, waarmee ik een put in de natte leemaarde in de buurt van mijn terras groef. Ik plantte mijn theeroos, trapte de omgewoelde grond aan, gaf de bloem met de speciaal voor de gelegenheid gekochte gieter overvloedig water en zei: - Je hebt hier alles wat je nodig hebt om te leven: aarde, lucht, regen en zon, dag en nacht. Leef! Ga ervoor. Snel vergat ik de roos die ik zomaar had gekocht. (Ik zei toch al dat ik een slechte tuinier ben.) Op een dag, toen ik na een lange uitstap weer eens thuis kwam, trof ik in mijn tuin een dode uitstekende stomp aan. Zonder moeite trok ik de droge steel eruit en gooide hem op de hoop gemaaid gras in de hoek van de tuin. De slappe stengels rustten erop als op hun doodsbed, de droge bloemknoppen, die het niet gegeven was om tot volle bloei te komen, leken met hun dode ogen naar de hemel te kijken. De wind deed ze bewegen en liet ze met hun rossige bloemblaadjes als gestold bloed ruisen. Het zag er meelijwekkend uit. Ik voelde me onwel, maar sommige dingen kunnen je nu eenmaal niet terugdraaien. Toch niet zoiets banaals als de dood van een theeroos. De dag erna liep ik ’s ochtends weer de tuin in. Ze lag daar nog steeds op de hoop gras, als een stomme gewetenswroeging. „Wat had ik dan gedacht? Dat ze er niet meer zou liggen?” zei ik geïrriteerd tegen mezelf. Dagelijks sterven er op aarde miljoenen mensen, triljoenen planten herhalen hun cyclus van leven en dood en er sterven dagelijks duizenden sterren. En ik zou week vanbinnen worden door het lot van één dode roos? Pure paranoia! Ik ging naar mijn werk en probeerde er niet meer aan te denken. Maar ’s avonds kon ik niet meer doen alsof het me allemaal om het even was. Ik voelde zelfs dat die dode bloem me tot de orde riep. Ik kon het niet langer ontkennen en dacht er zelfs aan om spoedig eens bij een psychiater langs te gaan. Geïrriteerd greep ik de steel bij zijn broze armen, plaatste de uitgedroogde wortels weer in het putje en gooide er wat brokjes leemaarde overheen. (Wat ben ik toch aan het doen!) En toen...toen brak er iets in mij. Ik troostte mijn roos zacht en zonder veel hoop stamelde ik excuses. Voor mijn nalatigheid, voor mijn tekort aan empathie, voor mijn egoïsme. Voor het feit dat ik zo ver af stond van het ideaal en voor alle fouten die ik in mijn leven had gemaakt. Door al die woorden begon ik te huilen, wat me goed deed. Beschaamd keek ik om me heen of mijn buren geen getuige waren van dit niet echt alledaagse tafereel en erg onder de indruk van mezelf ging weer naar binnen. Die avond stond ik lang onder de douche. Het geluid van de vallende druppels deed me denken aan het geruis van een naderende storm. Na een poosje kreeg de stroom water die mijn lichaam omhulde, een gemeenschappelijk ritme met de hevige regen die op de vensterbanken roffelde. Na een lange tijd had het droogtefront het begeven en de zo nodige regen gebracht. Gesust door de zoemende melodie sliep ik die nacht met het vertrouwen van een pasgeborene. De volgende ochtend kwam ik te laat op mijn werk. Het had de hele nacht geregend en het bleef ook de hele dag regenen. Laat in de middag kwam de bleke zon weer achter de wolken vandaan. Toen ik weer thuis was, trof ik daar mijn roos aan, bestrooid met wel duizend kleine blaadjes die gretig het licht hadden willen zien. Aan haar voeten lag, als een ouderwetse jurk, een tapijt van rossige blaadjes. De wind deed ze één voor één bewegen, solde ermee, dong naar hun gunst en toen ze weer vertrouwen kregen en steeds moediger in de wind begonnen te dansen, deed hij ze als een cynische minnaar met een vlaag weer in het stof bijten. Verbaasd keek ik naar mijn roos. Ik had het gevoel dat ze naar mij glimlachte. Toen dacht ik waarschijnlijk voor het eerst aan de oorzakelijke kracht van woorden. Agnieszka Korzeniewska Vertaald door Artur Flis |
Archieven"Stop met te denken aan wat er fout kan gaan, start met te denken aan wat er allemaal goed kan gaan"
"De grootste fout die je kunt maken is om er geen te maken""Om je dromen waar te maken moet je wel eerst wakker worden"
"Het leven is net ganzenborden. Je kunt steeds weer opnieuw beginnen, tenzij je in de put blijft zitten"
|
Kanał RSS