ŻYCIE NA PARKIECIE
TRZECIA CZĘŚĆ WYWIADU Z NIEZWYKŁĄ POETKĄLucyna Angermann to niezwykle utalentowana, skromna poetka z ogromnym, czasami przekornym poczuciem humoru i dystansem wobec rzeczywistości - tak cenne cechy charakteru w dzisiejszym, zwariowanym świecie. To mistrzyni słowa i żartu, ale też wzruszeń, które pozostawiają trwały ślad na duszy czytelnika. To także, a może przede wszystkim niezwykła Kobieta. Dane mi było przeprowadzić z Nią tą ciekawą rozmowę, za którą Jej serdecznie dziękuję.
17. cd. Ale radość sprawia mi też możliwość spędzenia dnia w samotności, tylko z sobą samą. Radość sprawia mi możliwość pójścia na spacer do lasu, w góry,posłuchania śpiewu ptaków, podziwiania błyskawic na niebie (to najlepiej z okna ciepłego domu), ale i pójście na zakupy, teatru, muzeum, czy na koncert ukochanego SDMu. Widzę, czuję, mówię, chodzę, jem, piję...cieszy mnie to. Czytam książkę, oglądam tv, piję lampkę wina, herbatę miętową... - wielka to radość i szczęście. Nawet ploteczki z psiapsiółkami. Moja mała Bratanica przytulająca się do mnie ze słowami "jesteś taka mięciutka, grubiutka, cieplutka. Muszę się do Ciebie ciociu przytulać, no muszę". Jak nie cieszyć się z takiej szczerej, dziecięcej miłości. Reasumując naprawdę staram się dostrzegać drobne rzeczy i czerpać z nich radość, bo nigdy nie wiem, kiedy mi zostaną odebrane. Zaś po stracie kogoś, czegoś, oczywiście czuję wielki żal, pustkę, może nawet bunt, i absolutnie nie próbuję tego wymazywać z pamięci, bo się po prostu nie da, ale staram się cieszyć życiem pomimo tych strat. Swoje okresy żałoby, czasem nawet bardzo długie, mam za sobą. Żeby ktoś nie pomyślał, że moje życie jest, czy było, różowe. Co to, to nie. Ale trzymam się wersji, że "po każdej burzy MUSI w końcu wyjść słońce". I tym słońcem się cieszę. Szklanka do połowy pełna (uśmiech).
0 Komentarze
Pourquoi soutenir KickCancer ? |
|
Nous pensons tous que c’est les enfants d’abord ? Nous pensons tous que pour les enfants les grands moyens sont déployés ? Et bien non… Et pour quelle raison ? De l’argent évidemment ! Le cancer chez l’enfant c’est statistiquement 1 % de tous les cancers existants et là-dedans il y a des types et des sous-types, ce qui fait qu’il s’agit d’une maladie rare pour chaque type. |
WYPOWIEDZI INTERNAUTÓW NA TEMAT PANDEMII
PANDEMIA - dla jednych dramat i powód do strachu, dla innych teoria spiskowa lub nadużycie. Faktem jest, że Covid - 19 wywołał i nadal wywołuje wiele skrajnych emocji. Nie tylko zbiera żniwo, ale dzieli rodziny, przyjaciół, znajomych...
Stał się przyczyną wielu, podjętych w naprędce decyzji, zrujnował nasze plany i położył kres różnym biznesom.
Ale też, co najważniejsze: skłonił do przemyśleń. To oczywiste, że jak powtarza wyświechtany w mediach frazes: " wszystko będzie już inne", ale przede wszystkim dla niektórych z nas "inne" - niekoniecznie oznacza gorsze. Być może niektórzy doznali przebudzenia i choć nastąpił koniec ich dawnego życia, to paradoksalnie - narodzili się na nowo. Tym razem naprawdę. Posłuchajmy wypowiedzi.
|
"Patrząc na konsumpcjonizm naszego europejskiego świata myślałam często, że to kiedyś musi się skończyć. Nic nie jest dane raz na zawsze. Dobrobyt, pokój, brak większych klęsk żywiołowych w Europie niesamowicie rozbuchały ego ludzi. Ciągle chcieli więcej, lepiej, wyżej, bardziej... Patrząc na to pragnęłam by im wyłączyli prąd albo internet. Chciałam by zabrano jakąś wygodę czy wartość by mogli docenić to, co im jeszcze zostało, by zrozumieli, że tak dalej nie można. Chciałam, by ktoś lub coś zatrzymało świat. I to się spełniło, chociaż nie wierzyłam do końca by było to możliwe. Spełniło się moje pragnienie, chociaż nigdy nawet nie wyobrażałam sobie, w jaki sposób miało by się to stać. Przychodziła mi do głowy wojna atomowa, wybuchy wulkanów, tornada, ale epidemia? Nigdy! Zyskałam argument w dyskusjach, że wszystko jest możliwe. Kiedy mówię do młodego człowieka nie wypuszczającego z dłoni telefonu: poradzisz sobie w życiu, gdy wyłączą internet na Ziemi? - i dostaję w odpowiedzi: to niemożliwe! mam przewagę w postaci epidemii. To też miało już nigdy się nie wydarzyć. Pandemia dała mi argument w dyskusji." Róża |
"Dobrze, że terapia naturą pozostaje. Obawiam się, że nic nie będzie jak dawniej..." AG
|
|
Druga część wywiadu z LUCYNĄ ANGERMANN |
11. Nie przeraża Cię myśl, że żyjemy w czasach, gdzie każdy może być poetą? Autorem? Jaki masz stosunek do konkurencji?
Wręcz przeciwnie. Uważam, że to bardzo dobrze, że każdy może spełniać swoje marzenia o tworzeniu, czy to wierszy, prozy, muzyki, czy np. obrazów. W obecnych czasach, gdy świat pędzi jak szalony, a my razem z nim, znalezienie czasu na własne pasje, na zatrzymanie się w tym biegu, jest nie tylko wskazane, ale wręcz konieczne. Dla psychicznej równowagi. Zresztą dotyczy to każdego rodzaju hobby. Umieć znaleźć coś, co nam da chwilę wytchnienia, przeniesienia się do własnego, bezpiecznego świata. Może to być sport, medytacja, ale jeśli jest to sztuka, to może to przynieść radość także innym, nie tylko nam. Zatem jestem cała ZA. Oczywiście zakładam, że kieruje nami chęć tworzenia, przetworzenia na widzialne, tego co w nas niewidzialne, a nie chęć zabłyśnięcia, niezdrowego "gwiazdorzenia", tworzenia "pod publikę", dla sławy itd.
Wręcz przeciwnie. Uważam, że to bardzo dobrze, że każdy może spełniać swoje marzenia o tworzeniu, czy to wierszy, prozy, muzyki, czy np. obrazów. W obecnych czasach, gdy świat pędzi jak szalony, a my razem z nim, znalezienie czasu na własne pasje, na zatrzymanie się w tym biegu, jest nie tylko wskazane, ale wręcz konieczne. Dla psychicznej równowagi. Zresztą dotyczy to każdego rodzaju hobby. Umieć znaleźć coś, co nam da chwilę wytchnienia, przeniesienia się do własnego, bezpiecznego świata. Może to być sport, medytacja, ale jeśli jest to sztuka, to może to przynieść radość także innym, nie tylko nam. Zatem jestem cała ZA. Oczywiście zakładam, że kieruje nami chęć tworzenia, przetworzenia na widzialne, tego co w nas niewidzialne, a nie chęć zabłyśnięcia, niezdrowego "gwiazdorzenia", tworzenia "pod publikę", dla sławy itd.
"W sztuce nie wolno oszukiwać, kłamać" Lucyna Angermann
Nie boję się konkurencji, ponieważ nie uznaję innych piszących za konkurencję. To tak jakbyś mnie zapytała, czy jestem zazdrosna o to, że inni też np. kochają. To, że ktoś to robi, nie umniejsza mojej miłości. Nie jest dla niej zagrożeniem. Podobnie rzecz ma się z pisaniem. To, że ktoś pisze, może gorzej, może lepiej, ale na pewno inaczej, niż ja, nie ma wpływu ani na moje pisanie, ani na odbiór moich wierszy przez czytelników. Oczywiście technicznie mogę starać się poprawiać moje pisanie, ale czy tak zrobię zależy tylko od mojej ambicji, a nie od konkurencji. Jeśli wyścigi, to tylko z sobą samą. Natomiast tej prawdy, o której już wspominałam, a która, według mnie jest niezbędna w tworzeniu, ani konkurencja, ani jej brak, dać ( ani zabrać) mi nie mogą.
Reasumując, miejsca jest wystarczająco dla wszystkich poetów, pisarzy... Napisać, wydać, mogą wszyscy i wszystko. Ale czy ich pisanie zapisze się w historii literatury, lub w sercach i w pamięci czytelników, zależy od wielu czynników...Także od łutu szczęścia. |
Ten rodzaj uprawiania sztuki, który ja całą sobą popieram, polega na tworzeniu z potrzeby serca, z wewnętrznego przymusu, z początkowym przekonaniem, że robimy to tylko dla siebie. A potem dzielenia się tym, lub nie, z innymi. Gorzej jeśli robimy coś z nastawieniem na sukces, bo wtedy możemy pogubić się w tym, co naprawdę ważne. A ważna jest prawda. W sztuce nie wolno oszukiwać, kłamać.To, oczywiście, tylko moje, subiektywne zdanie. Ale myślę, że odbiorca, w moim przypadku czytelnik, wyczuwa nieszczerość. I albo to nasze pisanie zaakceptuje, przytuli do serca, uzna za "swoje", albo nie. Na szczęście, jeśli piszemy z potrzeby serca, to nawet odrzucenie przez czytelnika nas nie zdołuje, nie odbierze chęci tworzenia, ponieważ robimy to dla siebie. Uznanie czytelnika jest wartością dodaną, bonusem, cudowną nagrodą, ale nie wyznacznikiem. 
|
|
Często szukamy podobieństw ludzkich cech lub zachowań ze światem otaczającej nas przyrody. Zapraszam do zabawy z przymróżeniem oka |
Jakim jesteś: zwierzęciem? owadem? rośliną? |
Niezależnie od szerokości geograficznej, religii, czy światopoglądu Dzień Matki jak żaden inny, wywołuje w nas wiele emocji, najczęściej pięknych, pogodnych, ale też tych rozrywających serce. I chociaż w zależności od okoliczności różnie go przeżywamy, ten dzień po prostu dotyczy nas wszystkich bez wyjątku.
Dzień Matki. Obchodzony jest w Europie zazwyczaj w maju: w Belgii w drugą jego niedzielę, a w Polsce 26 maja. Flamandowie z Antwerpii rozpieszczają swoje mamy 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.
Wszyscy jesteśmy dziećmi naszych mam. Chociaż czasami nie jest nią ta, która nas urodziła, ale ta, która obdarzyła nas miłością.
Wszyscy jesteśmy dziećmi naszych mam. Chociaż czasami nie jest nią ta, która nas urodziła, ale ta, która obdarzyła nas miłością.
Teresa miała dwadzieścia lat i chłopaka, z którym planowała wspólną przyszłość. Ale jeszcze nie teraz. Póki co, brała z życia pełnymi garściami: tańczyła i śpiewała w jednym z najbardziej rozpoznawalnych zespołów tańca ludowego w Polsce. Zespół świecił triumfy również za granicą . Były wczesne lata siedemdziesiąte i przynależność do zespołu była dla Teresy oknem na zachodni, barwny świat, którego nie zamierzała sobie zamykać. Nie myślała jeszcze zakładać rodziny. Gdyby nie Zośka.
Dziewczynka trafiła do nich „na przechowanie.” W zaprzyjaźnionym domu dziecka właśnie była epidemia odry i zdrowe dzieci „rozparcelowano” po znajomych „ciociach.” Jedną z takich cioć była Teresa i jej mama. Wzięły dziewczynkę na miesiąc. Nie było mowy o adopcji. Głodnej zagranicznych występów, podróży i aplauzów Teresie nawet do głowy to nie przyszło. Ani nikomu innemu. Jej mama własnie pochowała męża, sama nie była już pierwszej młodości. Trzyletnia dziewczynka mówiła do niej babciu, a gdy Teresa pojawiła się po tygodniowej nieobecności w domu, zawołała do niej :”mamo”. I tak już zostało! Dwudziestolatkę nawet bawiła ta niezobowiązująca zabawa w mamę i córkę, do momentu, gdy trzeba było oddać Zosię.
Teresa opierała się rodzącemu się między nią, a dzieckiem uczuciu, kusił ją wielki świat, jednocześnie miała w oczach smutną twarz dziewczynki, gdy w pośpiechu odstawiła ją do domu dziecka, jak się odwozi niepasujący mebel. Ale decyzja zapadła gdzieś poza nią. Wróciła tam jeszcze tego samego dnia. Nazajutrz rozpoczęła załatwianie papierów, postawiła na głowie cały świat, uruchomiła wszystkie znajomości. Wreszcie się na coś przydały. Procedura adopcji poszła sprawnie. Naturalne i oczywiste było dla niej, że Zosi trzeba stworzyć rodzinę. Ten argument przyśpieszył decyzję o ślubie. Urodziła Zenkowi jeszcze dwójkę dzieci. Ale to Zosia dzwoni do niej prawie codziennie i ma dla niej najwięcej czułości. Jej pierwsza córka. Oczywiście wie, że Teresa nie jest jej biologiczną matką. Nie miała nigdy potrzeby dowiedzenia się kim byli jej prawdziwi rodzice. Bo cóż w tym wypadku znaczy: prawdziwy?
Jest to dzień radości, ale też niepowetowanych strat. Niektóre z nas są mamami, inne tęsknią, czasami bezpowrotnie za smakiem macierzyństwa . Niektóre z nas noszą nieuleczalne rany w sercu, których czas nie goi, ale je co roku otwiera...
|
Dzień Matki to dzień, który długo kojarzył mi się z ciepłem, radością i miłością. Z moją mamą byłyśmy sobie bardzo bliskie. Gdy wyjechałam do Belgii na stałe, miałam wyrzuty sumienia, że jestem daleko, że tego dnia mojej mamy nie uściskam. Po czym życie rzuciło mi jeszcze gorsze doświadczenie i sprawiło, że ten dzień już nie jest radosny.
Dziś nie uściskam nie tylko mojej mamy, ale i mojej córeczki. - wyznaje Ania Tylman - Mamę straciłam w tragicznych okolicznościach już trzynaście lat temu. Córeczkę trzy lata temu z powodu raka. To święto jest dla mnie od niedawna podwójnie przykre. Na szczęście jest coś, co sprawia, że jednak uśmiecham się tego dnia. To był maj 2017, a jej pięcioletnia córeczka po prawie dwóch latach walki z rakiem była w ostatnim stadium choroby. Lekarze nie ukrywali, że zostało im niewiele wspólnego czasu.
To był ostatni tydzień jej życia, a nawet już ostatnie dni. Zbliżał się Dzień Matki w Belgii. Ania wówczas ledwie kojarzyła dni, czuwając przy chorym dziecku. Przyszła pani przedszkolanka, a córeczka dostała nagłego przypływu energii, na tyle, że zapragnęła pójść do szpitalnej sali zabaw. Ja w tym czasie wyszłam odetchnąć świeżym, nieszpitalnym powietrzem - wspomina Ania. - Gdy wróciłam, dostałam nakaz niepatrzenia na dzieło, które córka kończyła, gdyż było tajemnicą. |
Twa mała rączka ufnie w mej dłoni biegniemy razem po cudnej łące Z radosnym śmiechem motyle gonisz i liczysz kropki małej biedronce Zrywasz stokrotki na kwietny wianek, a ja go plotę na Twoją główkę Ciepły, wiosenny, wspólny poranek Bogu dziękuję za taką Córkę Potem zmęczone koc rozkładamy liczymy chmury płynące niebem Razem z ptakami głośno śpiewamy Moja Córeczko! Tak kocham Ciebie! Wreszcie zasypiasz tuląc się słodko a wiatr Twe włosy lekko rozwiewa Serce łka cicho, moje Dzieciątko bo obie wiemy, że Ciebie nie ma... Lucyna Angermann |
Potem córeczka już tylko spała, była coraz słabsza, bardzo cierpiała.
W piątek, by zdążyć przed weekendem, w który wypadał Dzień Matki , przedszkolanka przyniosła mi dwa rysunki, które były tajemnicą i prezentem z tej okazji - mówi Ania - Jeden z nich przedstawiał odciśnięte rączki, a drugi całą naszą rodzinę. Rysunki odłożyłam na bok i skupiłam się na ulżeniu w bólu córeczce. Odeszła w moich i mego męża ramionach w sobotę wieczorem. Następnego dnia zorientowałam się, że właśnie dziś jest TO święto. Ten prezent wisi teraz u mnie w ramce i przypomina, że jeszcze zdążyła. Tak jakby chciała zostawić po sobie coś, co sprawia, że co roku w dzień matki uśmiecham się choć przez chwilę.
Najgorsza jest tęsknota, zgodnie mówią Gosia i Beata, które niedawno straciły jedynych synów, Poznały się w jednej z grup wsparcia. Wiara uratowała je przed szaleństwem, tak jak i kolejną moją rozmówczynię: "Pragnęłam popełnić samobójstwo, tylko wiara cofnęła mnie przed tym krokiem". Żadna terapia nie pomaga, nie ma takiej, która przyniosłaby ulgę. Instynktownie szukają innych matek, które noszą ten sam ciężar w sercu. Czują się bezpiecznie w swoim gronie, głaszczą swój ból, wspominają dzieci, dla nich nie ma już ratunku; by nie zwariować - biegną innym na pomoc. Działają w wielu organizacjach, pomagają biednym, ratują uzależnionych. Właściwie nie mają już innego życia. Instynkt zachowawczy nakazuje im nie biczować się winą, nie patrzeć wstecz, nie mówić: gdybym zrobiła to czy tamto... gdybanie nic nie da, wywołuje koszmary, potwory, które zżerają duszę. Znajomy ksiądz powiedział Beacie: nie patrz do tyłu, tam tylko otchłań, pociągnie cię za sobą, patrz do przodu, w stronę życia. I tak stara się robić.
Joanna zabija ból sportem, desperacko każdego dnia: gdy ciało jest obolałe z wysiłku, mniej słychać krzyk duszy.
Dlatego bierze udział w zawodach sportowych seniorów, wygrywa konkursy, jest bardzo zajęta, do utraty tchu, boi się bezsennych nocy, pada ze zmęczenia by nie myśleć, choć czasami natrętne pytania przychodzą w snach i dręczą bez litości.
W piątek, by zdążyć przed weekendem, w który wypadał Dzień Matki , przedszkolanka przyniosła mi dwa rysunki, które były tajemnicą i prezentem z tej okazji - mówi Ania - Jeden z nich przedstawiał odciśnięte rączki, a drugi całą naszą rodzinę. Rysunki odłożyłam na bok i skupiłam się na ulżeniu w bólu córeczce. Odeszła w moich i mego męża ramionach w sobotę wieczorem. Następnego dnia zorientowałam się, że właśnie dziś jest TO święto. Ten prezent wisi teraz u mnie w ramce i przypomina, że jeszcze zdążyła. Tak jakby chciała zostawić po sobie coś, co sprawia, że co roku w dzień matki uśmiecham się choć przez chwilę.
Najgorsza jest tęsknota, zgodnie mówią Gosia i Beata, które niedawno straciły jedynych synów, Poznały się w jednej z grup wsparcia. Wiara uratowała je przed szaleństwem, tak jak i kolejną moją rozmówczynię: "Pragnęłam popełnić samobójstwo, tylko wiara cofnęła mnie przed tym krokiem". Żadna terapia nie pomaga, nie ma takiej, która przyniosłaby ulgę. Instynktownie szukają innych matek, które noszą ten sam ciężar w sercu. Czują się bezpiecznie w swoim gronie, głaszczą swój ból, wspominają dzieci, dla nich nie ma już ratunku; by nie zwariować - biegną innym na pomoc. Działają w wielu organizacjach, pomagają biednym, ratują uzależnionych. Właściwie nie mają już innego życia. Instynkt zachowawczy nakazuje im nie biczować się winą, nie patrzeć wstecz, nie mówić: gdybym zrobiła to czy tamto... gdybanie nic nie da, wywołuje koszmary, potwory, które zżerają duszę. Znajomy ksiądz powiedział Beacie: nie patrz do tyłu, tam tylko otchłań, pociągnie cię za sobą, patrz do przodu, w stronę życia. I tak stara się robić.
Joanna zabija ból sportem, desperacko każdego dnia: gdy ciało jest obolałe z wysiłku, mniej słychać krzyk duszy.
Dlatego bierze udział w zawodach sportowych seniorów, wygrywa konkursy, jest bardzo zajęta, do utraty tchu, boi się bezsennych nocy, pada ze zmęczenia by nie myśleć, choć czasami natrętne pytania przychodzą w snach i dręczą bez litości.
Bartek jest synem. On z kolei nie zdążył pożegnać się ze swoją mamą. Ten przerwany w pół akord wspólnej niedoskonałej relacji uwiera jak kamyk w bucie. Pewnie na zawsze już tak zostanie.
|
Córeczko moja "mała" Twój niespodziewany telefon był dla mnie jak gwiazdka z nieba I czułam, że... Obydwie, po tak długim milczeniu nie wiedziałyśmy od czego zacząć. Słyszałam jak bije Twoje serduszko. Tak bardzo bym chciała, zarezerwować tam odrobinę miejsca, jak dawniej... Cóż ja poradzę, że tak bardzo tęsknię... Los zgotował nam rozstania... Ale Ty wiesz, Ty wszystko wiesz... A ja tak bardzo Cię kocham... Helena Paszkowska M. przegapiła macierzyństwo. Ma 70 lat i poczucie, że przetrwoniła swój potencjał. Żal pojawia się gdy koleżanki zajęte wnukami nie mają dla niej czasu. Ale może los jest jednak sprawiedliwy, bo kiedy one siedziały w pieluchach, ona była królową życia? |
Bartek jest synem. Nie zdążył się pożegnać ze swoją mamą. Ostatnie lata nie były najlepsze między zapracowaną matką, a dorastającym rozintelektualizowanym synem. Nie odzywali się do siebie od jakiegoś czasu, oboje zakrzepnięci w uporczywej kropli żalu. Dziś już Bartek nie pamięta co było powodem ostatniego milczenia. Pewnie jakieś głupstwo. Ostatnie miesiące bez przerwy się kłócili.
Mama wychodząc do pracy pojednawczo zapytała od drzwi: "Długo się będziesz jeszcze boczył?" Zacisnął usta z uporem. Nie oderwał głowy od komputera. Przygotowywał się do matury. Za jakiś czas zadzwonił do drzwi policjant. Znaleziono ją na przystanku autobusowym. Dostała wylewu. Zmarła na miejscu. Bartek po raz pierwszy zrozumiał, że są rzeczy nieodwracalne. Najgorsza była samotność w dużym, wielopokoleniowym domu, gdzie na trzech piętrach mieszkali trzej samotni mężczyźni: na parterze owdowiały dziadek, wyżej milczący ojciec, a na strychu on. Nastolatek, który nie zdążył... Przeszedł kilka terapii, jest mu trudniej niż wierzącym. Oni liczą na to, że kiedyś zobaczą swoje mamy. On ma pewność, że tamtego fatalnego poranka wszystko się skończyło. Bezpowrotnie. |
Mama Kingi sama siebie nazywa podłą suką, nie może zrozumieć, że córka ma dla niej dużą dawkę irracjonalnej miłości. Kingę chowała babka, a ona, wspomina dziś to z ogromnym wstydem, zabraniała córce przy koleżankach mówić do siebie: "mamo". W życiu liczyła się najbardziej dobra zabawa. Dziś ma postępujące stwardnienie rozsiane. Kinga jej wybaczyła. Sama walcząc desperacko stworzyła ciepłą rodzinę. Każdego roku w ten dzień daje matce ogromny bukiet róż i zabiera ją na obiad do restauracji. Nie rozmawiają o przeszłości. Chociaż obie czują, że bardzo by chciały pewnego dnia odbyć tą najtrudniejszą z rozmów...
Mama... – nie ma dla mnie definicji tego słowa. – mówi Basia - To osoba, uczucie. To magia. Sama nie jest mamą, dlatego chce się podzielić refleksją na temat tego święta z pozycji bycia dzieckiem. | "Mama... – nie ma dla mnie definicji tego słowa. – mówi Basia - To osoba, uczucie. To magia". |
Tak, mimo swej dojrzałości jestem dzieckiem dla swej mamy. I w tym cały czar , że czas płynie i tyle się zmienia wkoło a to jedno pozostaje bez zmian. Dziś wiele jest poradników dla rodziców, wiele blogów jak być fit mamą, mamą sukcesu itp. Moja mama jest dla mnie Supermamą bez programów edukacyjnych . Patrzenie na Jej rolę w moim życiu jest zmienne z wiekiem. Lata dzieciństwa to poczucie miłości. Lata młodości to okres buntu ( gdzie zawsze i tak mama miała rację). Okres dorastania - kiedy moja kobiecość i pragnienie życia na moich nowoczesnych zasadach grały pierwsze skrzypce. Okres emigracji i walki o wbicie się w nową rzeczywistość. Cokolwiek nie robiłam, czy to komuś podobało się czy nie, zawsze mama przy mnie była i jest. Teraz dochodzę do wieku średniego. Jestem dalej dzieckiem, ale robię się " mamą " dla swojej mamy. Martwię się kiedy dzwonię, a ona nie odbiera. Martwię się i pouczam, że tak się nie robi. (śmiech) Tłumaczę, że na słońcu długo nie wolno siedzieć. Pytam, czy dziś wszystko zjadła. A dlaczego nie powiedziała, że wróci późno. Ja od zmysłów odchodzę . Wracam do niej tym, czym Ona karmiła mnie przez lata. Zaszczepiła we mnie miłość i troskę o innych.
Jestem tysiące kilometrów od Niej. Marzy mi się z Nią wspólny niedzielny obiad. Z milionów miejsc na świecie najbardziej chcę być blisko niej. Stąpając po swoich ścieżkach życia czuję, że jestem najbardziej szczęśliwą osobą kiedy mówię MAMA.
Jedno z wielu słów które wypowiedziane w każdym zakątku świata powoduje zamyślenie, refleksję. Basia uśmiecha się dodając: życzę wszystkim mamom najcudowniejszych chwil w tej roli, a moją mamę chciałabym mocno uściskać i każdego dnia przypominać jej jak bardzo ją kocham i jak ważną jest osobą w moim sercu.
Jestem tysiące kilometrów od Niej. Marzy mi się z Nią wspólny niedzielny obiad. Z milionów miejsc na świecie najbardziej chcę być blisko niej. Stąpając po swoich ścieżkach życia czuję, że jestem najbardziej szczęśliwą osobą kiedy mówię MAMA.
Jedno z wielu słów które wypowiedziane w każdym zakątku świata powoduje zamyślenie, refleksję. Basia uśmiecha się dodając: życzę wszystkim mamom najcudowniejszych chwil w tej roli, a moją mamę chciałabym mocno uściskać i każdego dnia przypominać jej jak bardzo ją kocham i jak ważną jest osobą w moim sercu.
Dziękuję za pomoc w napisaniu reportażu. Niektóre imiona zostały zmienione.
fragment z książki Hanny Wasiak:"SCENARIUSZ NA ŻYCIE Z WIRUSEM..."
Kilka kostek lodu
Wódka czysta
około ¼
¾ soku pomidorowego
I kilka kropli sosu tabasco
lub inny ostry sos
żeby dodać pikantności
Ale nie za dużo sosu
aby nie zabić smaku soku i wódki
Zamieszać
i powoli wypić
Pić spokojnie
Pić z czułością
Pić bez pośpiechu
SLOWLY
Nałęczów/Ustroń, maj 2020r.
Wódka czysta
około ¼
¾ soku pomidorowego
I kilka kropli sosu tabasco
lub inny ostry sos
żeby dodać pikantności
Ale nie za dużo sosu
aby nie zabić smaku soku i wódki
Zamieszać
i powoli wypić
Pić spokojnie
Pić z czułością
Pić bez pośpiechu
SLOWLY
Nałęczów/Ustroń, maj 2020r.
Archiwa
Lipiec 2020
Czerwiec 2020
Maj 2020
Kanał RSS
Cliquer ici pour modifier.
Cliquer ici pour modifier.
Stop, Stop, Stop! - krzyczę przerażona.
Przecież nie można tak połknąć życia jak pigułki, zapić wodą i nawet nie poczuć jej smaku.
Agnieszka Korzeniewska
To Twoje miejsce na świecie i Twoje życie: idź i zrób z nim to, co tylko możesz, uczyń z niego to życie, które chciałabyś przeżyć.
Mae Jemison
Mae Jemison
Marzenia się spełniają...
Marzenia się spełniają, a "niemożliwe" do zrealizowania zajmuje po prostu tylko trochę więcej czasu. Lubię odkrywać zalety osób i pokazywać je dla świata. Nie wszyscy wspaniali ludzie mają odwagę wyjścia z cienia. Czasem trzeba ich wziąć za rękę i podprowadzić w światło jupiterów. A one stracą przy nich blask.
Agnieszka Korzeniewska, pisarka, blogerka, twórca filozofii Zaczarowana Codzienność
autorka NA PARKIECIE
Odpuść rzeczy, na które nie masz wpływu.
One i tak będą się działy bez Twego udziału
Agnieszka Korzeniewska
- Kubusiu, jak się pisze miłość?
- Prosiaczku, miłość się nie pisze, miłość się czuje.
"Kubuś Puchatek"
A.A Milne
N
A
P
A
R
K
I
E
C
I
E
Droga, moje podróżowanie,
bywam nią nieraz bardzo zmęczona - gdy nie wiem, co czeka mnie za zakrętem,
gdy nie mogę przewidzieć sytuacji, a cel się oddala.
Co wtedy robię?
Siadam i rozpalam ognisko na pustkowiu.
Ogrzewam nim dłonie, twarz i ręce.
Robię przerwę.
Czasami płaczę z bezsilności.
Poddaję się, lecz - nie przegrywam.
Skupiam się nad tym, co tu i teraz.
Na najprostszych z prostych czynności.
Myślę tylko o tym.
Agnieszka Korzeniewska
bywam nią nieraz bardzo zmęczona - gdy nie wiem, co czeka mnie za zakrętem,
gdy nie mogę przewidzieć sytuacji, a cel się oddala.
Co wtedy robię?
Siadam i rozpalam ognisko na pustkowiu.
Ogrzewam nim dłonie, twarz i ręce.
Robię przerwę.
Czasami płaczę z bezsilności.
Poddaję się, lecz - nie przegrywam.
Skupiam się nad tym, co tu i teraz.
Na najprostszych z prostych czynności.
Myślę tylko o tym.
Agnieszka Korzeniewska
Kiedy ktoś przechodzi właśnie przez burzę, Twoja cicha obecność jest potężniejsza niż milion słów
Thema Davis
