​Haniu, od czego zaczęłabyś naszą rozmowę?

Agnieszko, zacznijmy rozmowę od fragmentu mojej trzeciej książki zatytułowanej: „Radość cierpienia”
MYŚL GANDIEGO
Najpierw cię ignorują
Potem śmieją się z ciebie
Później z tobą walczą
Później wygrywasz
Najpierw mnie ignorowali
Potem śmiali się ze mnie
Później ze mną walczyli
Teraz wygrałam…

Właściwie jak Cię znam, Twoje życie jest pasmem zwycięstw nad przeciwnościami losu, fizycznymi niedogodnościami, głupotą urzędników i ograniczeniami ludzkiego myślenia.
Gdzie w tym wszystkim sytuuje się oryginalny pomysł na muzeum misiów i torebek?

Urządzenie Muzeum Torebek i Misiów to była po prostu konieczność – moje zbiory nie mieściły się w mieszkaniu…

Dlaczego akurat taki mariaż: torebki i misie? Pierwsze kojarzą mi się z kobiecością, a drugie z dzieckiem. Czy chodzi o małą dziewczynkę w nas?

Torebka to radosne wspomnienia z mojej młodości, a miś – to pamięć dobrego, wiejskiego dzieciństwa.
​

​Co otwarcie muzeum zmieniło w Twoim życiu?

Mam ogromną satysfakcję, że udało mi się zrobić coś unikalnego i jedynego na świecie.
Nie znalazłam nigdzie muzeum, które by łączyło losy misiów   z historiami torebek. Poza tym, mam takie poczucie, że zorganizowanie tego Muzeum jest największym i najciekawszym moim życiowym osiągnięciem. Wadą prowadzenia takiej instytucji jest brak czasu na popołudniową drzemkę.  

Jaka była reakcja Twoich znajomych?
​
 Nawet nie wiem; nie mam czasu na takie szczególne obserwacje. A tak ogólnie - jedni zazdroszczą pomysłu i odwagi, a inni współczują, że na oświetlenie lokalu nie zarobię.

Co się zmieniło w misiowym świecie Hanny Wasiak od naszej ostatniej rozmowy czy muzeum ewaluowało, czy nadal chcesz je prowadzić? Co uosabiają Twoje misie?
 
Najważniejsze jest to, że udało mi się wybyć z Nałęczowa. Mieszkając w tym miasteczku przez pięć lat coraz bardziej zauważałam, że tam nie da się zapuścić korzeni – bo gleba licha, jałowa i sucha, a zawiść ludzka przeogromna. Władze i społeczeństwo tej zaściankowej aglomeracji nie dojrzeli do tego, aby na ich terenie było Muzeum Torebek i Misiów z eksponatami i kontaktami z całego świata. Zasoby mojego Muzeum przewiozłam do innej miejscowości.

Jak wiem, muzeum to tylko jedna z wielu Twoich pasji :) Opowiedz nam o innych.

Kiedyś skończyłam studia na wydziale ekonomii, a potem różne studia podyplomowe, m.in. na wydziale teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Z zawodu jestem księgową i nadal z radością rozliczam przychody, koszty i podatki.  Cokolwiek robię – to w danym momencie staje się moją pasją. To zawsze daje mi radość życia. Jeśli kaligrafuję – wówczas wielką frajdą jest otwarcie kałamarza, zanurzenie stalówki w atramencie czy tuszu, usłyszenie skrzypienia tej stalówki po papierze. Kaligrafuję w języku hebrajskim oraz aramejskim i zawsze jestem pełna podziwu dla tych liter i biblijnych tekstów przepisywanych moją ręką. Poza tym piszę artykuły, od czasu – do czasu udzielam prasowych, radiowych i telewizyjnych wywiadów. Kaligrafią zafascynowałam się dzięki Ani Cieślik. Poznałyśmy się na onkologii podczas jej kolejnej chemioterapii. Florystyka, kaligrafia, fascynacja Biblią, podróże po świecie, pisanie książek – to był Jej sposób na siedemnastoletnie współistnienie z rzadką odmianą nowotworu. Dla mnie kaligrafia miała być epizodem – wakacyjną wigierską przygodą, a potem okazała się pasją. Nadal kaligrafuję w języku hebrajskim i aramejskim – czasami są to dłuższe fragmenty Biblii, a niekiedy kilka słów na zakładce do książki. Najważniejsze jest to całe przygotowanie: kałamarz - tusz lub atrament, stalówki, obsadki, czasami pióro gęsie, papier. A potem to już tylko skrzypienie stalówki, kilka kleksów…
Kaligrafia, a szczególnie w języku hebrajskim, to także niezwykły sposób na ćwiczenie zwojów mózgowych. Co roku uczestniczę w warsztatach kaligrafii prowadzonym przez Kasię i Bogdana z Krakowa.
Jeśli piszę wiersz do kolejnej książki – to czynię to z radością, bo wiem, że gdzieś-kiedyś-komuś te słowa będą potrzebne do życia. A jeśli z kimś rozmawiam, to w tym momencie rozmowa staje się moją pasją. Od kilkunastu lat egzystuję bez telewizora, a od kilku miesięcy – bez radia. Czytam tylko dobre czasopisma i wyjątkowo dobre książki a w kinie oglądam najciekawsze filmy. Opublikowałam kilka artykułów dotyczących tematyki towarzyszenia osobom chorym, m.in. „Jak żyć znając diagnozę choroby nowotworowej?”  Napisałam i wydałam cztery książki: tomik poezji: „Scenariusz na życie z nowotworem” (2014) „Życie snami (za)pisane” (2016), „Radość cierpienia” (2017) i „Mój zwierzyniec i jego genius loci” (2018). Piszę teraz książkę, której roboczy tytuł był: „Scenariusz na życie z wirusem”, a ponieważ mamy już dość tego wirusa, pandemii i tego „lokdałnu”, to zmieniłam tytuł na: „Radość życia w Ustroniu”. Tematyka wirusowo – pandemiczna będzie tylko w jednym rozdziale.
To takie moje notatki, refleksje i swobodne uwagi zapisywane podczas trwania wirusowej pandemii plus coś tam z mojego bogatego literackiego archiwum. Książka na pewno zostanie wydana w połowie 2021 roku – czyli promocja – na Krakowskich Targach Książki na stoisku SOBIE A MUZOM prowadzonym wspólnie od kilku lat z Andrzejem Śliwą, Andrzejem Burkietem, Sylwestrem Minko, Agnieszką Korzeniewską i Magdą K.
 

Czy nomadką człowiek się rodzi? Czy miałaś takie, nazwijmy to, nomadnicze zapędy, tęsknoty będąc młodą dziewczyną?

Zapędy nomadnicze miałam od zawsze (śmiech), ale pamiętam, że takie pierwsze pomysły to były marzenia o spływie kajakowym, na który oczywiście mama nie chciała mnie puścić. Pamiętam, że czytałam wtedy jakąś książkę Chmielewskiej i tam była taka dziewczyna Okrętka, i jeszcze druga i one właśnie miały różne przygody na spływie kajakowym. Potem to się przeniosło na rajdy piesze. Gdy zaczęłam na nie chodzić, to już byłam w liceum. Wyjeżdżałam z harcerstwem, bo jedynie z harcerzami mama chciała mnie gdziekolwiek puszczać. Więc rzeczywiście chodziliśmy z plecakami po górach, po Beskidach, potem po Bieszczadach. To były bardzo fajne wyjazdy, ale to były takie czasy, kiedy nie było jeszcze paszportów, więc każdy wyjazd zagraniczny pozostawał w sferze marzeń. Po raz pierwszy za granicą byłam w Berlinie. Miałam wtedy chyba 9 lat. Wjechałam na wieżę telewizyjną, pamiętam to do tej pory. Potem byłam na Węgrzech chyba raz i to też bardzo wpłynęło na moje życie, bo nic nie rozumiałam. Już wtedy miałam opanowane podstawy angielskiego i rosyjskiego i fakt, że nic nie rozumiem po węgiersku, bardzo mnie denerwował i intrygował jednocześnie. Stąd może później chęć nauczenia się węgierskiego, którym operuję zresztą do tej pory. A taka ostatnia sytuacja, która się upamiętniła, to było proszenie o paszport na wyjazd na seminarium studenckie w Helsinkach, kiedy to musiałam wypełnić gruby plik dokumentów, żeby móc go dostać. Pamiętam to rozdarte serce, kiedy po powrocie musiałam ten paszport oddać, a ja bym go tak z chęcią zatrzymała. Wszystko to wpłynęło na to, że ja jak tylko nadarzyła się okazja i można było swobodnie podróżować, zaczęłam jeździć. Zawsze byłam niespokojną duszą, kierowała mną chęć zobaczenia jak się żyje w innych krajach. Przyjemnie było później z takich podróży wracać.

Czy można postawić znak równości: nomad równa się umiłowanie wolności ponad wszystko?

Tak, bo można być nomadką, nomadem, w sensie niespokojny duchów i do tego wcale nie trzeba się przemieszczać. To poczucie wolności ma wiele wspólnego z tym, że masz świadomość, że w każdej chwili możesz gdzieś pojechać. Tym bardziej, teraz kiedy ta wolność jest trochę ograniczona, doceniam możliwość każdej podróży, tak jak ostatnio pojechałam, będąc przymusowo z powodu pandemii w Belgii, co mi się do tej pory nigdy nie zdarzało, nad belgijskie morze i chociażby taka mała wycieczka, dała mi wrażenie wolności.
Ta wolność, że możesz sobie pojechać wszędzie była aktualna do pewnego momentu. Kiedy człowiek zakłada rodzinę, rodzą się dzieci, kiedy pod uwagę trzeba wziąć więcej rzeczy, wtedy ta wolność już nie jest taka bezwarunkowa.
Wtedy trzeba się naprawdę dobrze zorganizować, żeby gdziekolwiek pojechać. Najczęściej w moim przypadku kończyło się to tym, że całą rodziną gdzieś jechaliśmy. Dzieci od małego były przyzwyczajone do podróży bliższych i dalszych. Nasz starszy syn (młodszego jeszcze na świecie nie było) był z nami na Spitsbergenie. 
To są takie podróże, które gdzieś w pamięci dzieci zostają, i nawet jeśli to ogólne wrażenie, to kiedyś to gdzieś tam wyjdzie, bo przecież nasza pamięć magazynuje te rzeczy, jak języki obce. To wszystko jest tylko kwestią przypomnienia sobie, kwestią potrzeby.
Potrzeba jest matką wynalazków, ale też warte podkreślenia jest, że potrzeba jest nauczycielką języków obcych.

Wspomniałaś o językach obcych. One, można powiedzieć, łączą się z tym nomadniczym trybem życia. Wyjaśnij co te karteczki znaczą u ciebie na szafie?

Karteczki pomagają mi szybciej zapamiętać obce wyrazy i zwroty. Od września 2020 roku zabrałam się za niemiecki, który do tej pory był traktowany przeze mnie po macoszemu. To jest jedno z moich postanowień na kwarantannie i po prostu chcę się go nauczyć w stopniu komunikatywnym, choćby po to, by porozumieć się w sklepie. 
Uczę się go po dwie godziny, dwa razy w tygodniu, to jest całkiem sporo, można się wiele nauczyć

Który to jest z kolei język?

To jest już język z drugiej ręki, ale jeszcze trzeciej ręki mi nie potrzeba (śmiech).

Żyjesz w trzech krajach. Kim najbardziej jesteś: Polką, Francuską, Belgijką?

No, Belgijką to chyba najmniej, jestem tu z doskoku i od dziesięciu lat. Dopiero teraz zaczynam Belgię lepiej odkrywać. Polką będę zawsze w sercu, bo Polką się urodziłam, polskości się nie można wyzbyć. Niemniej w życiu codziennym, biorąc pod uwagę, że całe swoje dorosłe życie spędziłam we Francji, to jednak z Francją jestem bardzo silnie związana i nawet w polityce lepiej się orientuję co dzieje się we Francji, aniżeli w Polsce.


Czy jest jeszcze inny kraj twoich marzeń gdzie chciałabyś pomieszkać, czy wystarczy ci już mieszkanie w trzech krajach jednocześnie?


Dłuższe pobyty tak, ale by się przeprowadzać i uczyć się od nowa, to nie. Mieszkałam dotychczas w pięciu krajach, bo i na Węgrzech przez rok, i w Finlandii, we Francji, oczywiście Polska, doszła do tego Belgia, którą poznawałam z pozycji mieszkania, a nie turysty. Sprawy administracyjne psują przyjemność z przeprowadzki. Jest wiele miejsc które chciałabym odkryć, ale turystycznie.
Natomiast chciałabym kiedyś pojechać np. na Alaskę.
Z chęcią przejechałabym się koleją transsyberyjską i na pewno to zrobię i przejadę się z Moskwy do Władywostoku, z przystankiem w okolicy Bajkału, ale na pewno nie wcześniej niż za najbliższe trzy lata.